ତୁମେ ଯଦି ରବି ହୁଅ
                ମୁଁ ତୁମ ଧରା
ତୁମର ସେହି ପ୍ରେମ ଜ୍ୱାଳାରେ
                ନିଜକୁ ଜଳାଞ୍ଜଳି ଦେଇ
ଢାଳିଦେବି ପ୍ରେମର ଧାରା....
           ତୁମେ ଯଦି ଆକାଶ ହୁଅ
ହେବି ମୁଁ ତମ ମୃତ୍ତିକା
       ତୁମେ ଅବିରତ ବର୍ଷା ଢ଼ାଳ ଯଦି
ସେହିଥିରେ ହେବ ମୋ ପ୍ରେମ ପ୍ରାପ୍ତି.....

-

ତୁମେ ଦେଖିଅଛ ମୁଖରେ ତାହାର
ସହସ୍ରହସର ରୂପ....
ମୁଁ ଦେଖିଅଛି ସେହି ବଦନେ
ନିଷ୍କପଟ ମନର ଚାପ....

-

ତୁମେ ଯେ ଏକମାତ୍ର ମୋର ପ୍ରକୃତ ବନ୍ଧୁ ଓ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପୁରୁଷ।
ଯେତେବେଳେ ସମସ୍ତେ ମୋର ବିପକ୍ଷରେ ଲଢ଼ୁଥିଲେ ସେହି ସମୟରେ ତୁମେ ମୋ ହାତରେ ହାତ ମିଳାଇ କହିଥିଲ"ବିଚଳିତ ହେବାର ପ୍ରୟୋଜନ ନାହିଁ, ଶୂନ୍ୟ, ନିରାକାର ଭାବରେ ମୁଁ ତୋ ସାଥିରେ ଚାଲୁଥିବି"।ମୋ ନିଜସ୍ୱ ଅଧିକାର ପାଇଁ ଲଢ଼େଇ କରିବାରେ ତୁମେ ହିଁ ଥିଲ ମୋର ଏକମାତ୍ର ଦିଗଦର୍ଶକ। ଯେଉଁ ମୁହୂର୍ତ୍ତରୁ ନିଜର ହୃଦୟ ପ୍ରଦେଶରେ ତୁମର ସହବସ୍ଥାନ ଜାଣିପାରିଲି ସେହି ଦିନଠୁଁ ଭୟ ମୋ ଠାରୁ ଅନତିଦୂରକୁ ଚାଲିଯାଇଥିଲା। ତୁମେ ଏକ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ନାରୀ ମଧ୍ୟରେ ବିରାଜିତ ଏକ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପୁରୁଷ ଓ ସୁନିର୍ମଳ ପ୍ରତିଛବି...... ତେବେ ଆଉ ମୋ ଡର କାହାକୁ?

-

ହଁ,
ଆଜି ମୁଁ ଲେଖିବି
ତମପାଇଁ ଲେଖିବି....
ତମ ସେଇ ବାଦାମୀ ରଙ୍ଗର ଚକ୍ଷୁରେ
ଥାଏ ମତେ ନେଇ ଅନେକ ସ୍ବପ୍ନ....
ତମ ସେଇ ନାଲି ଓଠ କହୁଥାଏ
ଅନେକ ମଧୁର ବାର୍ତ୍ତା....
ତମ ସେଇ ଭ୍ରୁଲତା ଦେଇଥାଏ
ଅନେକ ମିଠା ଇଶାରା....
ତମ ସେଇ ସ୍ମିତହାସ୍ୟ
ପଛରେ ରହିଥାଏ ଅନେକ ରହସ୍ୟ....
ହଁ ସେଇ କଥା କେବଳ....
ମୁଁ ହିଁ ବୁଝିପାରିବି....
ହଁ କେବଳ ମୁଁ....

-

ସାଧାରଣତଃ ମଣିଷର ଗୋଟିଏ ମୁଖମଣ୍ଡଳ ଥାଏ କିନ୍ତୁ ଅଦ୍ୟାପି ସେ ତାର ଦୁଇଗୋଟି ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରତିବିମ୍ବିତ ହେଉଅଛି। ଗୋଟିଏ ହେଲା:-ସଂସାର ସମ୍ମୁଖରେ ସତ୍ ଚିନ୍ତା,ସଦ୍ ବ୍ୟବହାର ତଥା ସତ୍ୟର ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି ଭାବରେ ନିଜକୁ ପ୍ରମାଣ କରି ସୁନାମ ଅର୍ଜନ କରିଥିବା ମୁଖ। ଅନ୍ୟଟି ହେଲା:-ଦୃଶ୍ୟମାନ ଜଗତର ଅଦୃଶ୍ୟମାନ ରୂପ। ଯାହା ମଧ୍ୟରେ କେବଳ ଅଛି ଛଳନା, ଅହଂକାର,ମିଥ୍ୟା,ପାପ, ନିନ୍ଦା, ଅପମାନ। ସେହି ଅଦୃଶ୍ୟମାନ ମୁଖ ଡାହାଣୀ ସଦୃଶ ଅଟେ। ଯାହା ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସିଲା ତା'ର ସର୍ବନାଶ ନିଶ୍ଚିତ। ସୂର୍ଯ୍ୟର ରଶ୍ମି ପରି ଦୃଶ୍ୟମାନ ମୁଖଟି ସମ୍ମୁଖରେ ଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ତାର ଅଦୃଶ୍ୟମାନ ଶକ୍ତି ପ୍ରୟୋଗ କରି ଅଗ୍ନି ଜ୍ୱାଳାରେ ଗ୍ରାସ କରିଦିଏ।ଅନ୍ୟ ଏକ ସମୟରେ ପୁଣି ଚନ୍ଦ୍ର ପରି ଅନ୍ୟର ଆଲୋକରେ ଆଲୋକିତ ହୋଇ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆକର୍ଷିତ କରିବାରେ ଅଳ୍ପ ସମୟ ନେଇଥାଏ ଅଥଚ ନିକଟକୁ ଯାଇ ଦେଖିଲେ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ କେବଳ ବିରାଟ ବିରାଟ ପଥରଖଣ୍ଡ।

-

ବାସ୍ତବରେ ଏକା କି ମୁଁ?
ନିଘଞ୍ଚ ଅରଣ୍ୟରେ ହଜିଯାଇଥିବା ମାନବ ଟିଏ ମୁଁ......।ସହସ୍ରକୋଶ ଥିବା ନିର୍ଜନ ମାର୍ଗର ପଥିକ ଟିଏ ମୁଁ......। ରାତ୍ରିର ଘୋର ଅନ୍ଧକାରରେ କିଞ୍ଚିତ୍ ଆଲୋକର ସନ୍ଧାନ ପାଇଁ ଘୁରିବୁଲୁଥିବା ମଣିଷ ଟିଏ ମୁଁ.......। ମିଥ୍ୟା ସମାଜରେ ସତ୍ୟର ଛାୟା ଖୋଜୁଥିବା ପ୍ରାଣୀ ଟିଏ ମୁଁ.....।ହଜାରେ ଥର ବିଫଳ ହେବାପରେ ମଧ୍ୟ ନିଜର ସଂଯମ ରକ୍ଷାକରି ବଞ୍ଚିରହୁଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିଟିଏ ମୁଁ.......।ଦୁଃଖ, ଅପବାଦ, ନିନ୍ଦା ସହି ଅଳପ ସୁଖରେ ସୁଖୀ ହୋଇ ଦିନ କାଟୁଥିବା ଶରୀର ଟିଏ ମୁଁ.......

-ସମୀକ୍ଷା

-

ମୁଁ କିଏ....? ସତରେ ମୁଁ କିଏ....? ନିର୍ଜନ ଚଲାପଥର ଏକ ଏକାନ୍ତ ପଥିକ ନା ଅନ୍ଧକାରମୟ ରାତ୍ରି କୁ ଉଜ୍ଜ୍ବଳିତ କରୁଥିବା ଚିକ୍ ଚିକ୍ ତାରା.... ନା ମଧୁକରକୁ ବିମୋହିତ କରୁଥିବା ସୁନ୍ଦର ସୁମନ.... ନା ମନର ଆକାଶରେ ମନଇଚ୍ଛା ଉଡୁଥିବା ଏକ ବିହଙ୍ଗ.....
ବିବେକ କହୁଛି - ସତ କହିବି.......?
"ତୁ ଏ ମିଥ୍ୟା ଦୁନିଆଁର
ଜଣେ ତୁଚ୍ଛ ସାଧାରଣ ଲୋକ!!"
-ସମୀକ୍ଷା

-

ମଣିଷର ଇଚ୍ଛା ଅନେକ କିନ୍ତୁ କିଏ ବା ଦେଖିଛି କାଲିକୁ କ'ଣ ହେବ? କେତେ
ବେଳେ ବିହଙ୍ଗ ପରି ଆକାଶରେ ଉଡ଼ିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏତ; କେତେବେଳେ ନୀଳ ଗଗନ ତଳେ ଏକୁଟିଆ ବସିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ। ପୁରୀ ଯାଇ ଟିକିଏ ଜଗାକୁ ଦେଖି ଆସିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ, ହେଲେ କାଳିଆର ଡୋରି ନ ଲାଗିଲେ ତାହା ସମ୍ଭବ କି? ବ୍ୟସ୍ତମୟ ଜୀବନରେ କାର୍ଯ୍ୟ ବ୍ୟସ୍ତତାରୁ ନିଜକୁ କିଛିଟା ସମୟ ଦେଇ ଆନନ୍ଦ ନେବା ମଧ୍ୟ କାଠିକର ପାଠ ଭଳିଆ ହୋଇପଡୁଛି। ଧନ,ସମ୍ପତ୍ତି, ପ୍ରତିପତ୍ତି, ଟଙ୍କାପଇସା ଥାଇ ମଧ୍ୟ ମଣିଷ ନିଜକୁ ଅନ୍ତର ଭିତରୁ ଖୁସି ଦେଇପାରୁନାହିଁ। ମାନବ ଜୀବନ ଆଜି ଲୋଭ, ମୋହ, ମାୟା ମଧ୍ୟରେ ଛନ୍ଦି ହୋଇଯାଇଛି। ଅଧିକ ଧନ ଆଶାରେ ଆଗକୁ ଆଗକୁ ବଢ଼ିଚାଲିଛି।ଜୀବନର ବାସ୍ତବତା ସମ୍ପର୍କରେ ଭାବିବା ପାଇଁ ସମୟ ବା କେଉଁଠି? ନିଜର ସମସ୍ତ ଇଚ୍ଛା, ଆକାଂକ୍ଷାକୁ ଚାପିରଖି ଆଗତ ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ପ୍ରଚୁର ପରିମାଣରେ ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ରଖି ଶେଷରେ ନିଜେ ମାଟିରେ ମିଶିଯାଉଛି। ଜୀବନର କ୍ଷଣିକ ସମୟସୀମା ମଧ୍ୟରେ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ସତ୍ୟତା ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଆଭାସ ହେବା ପୂର୍ବରୁ ଦୀପଟି ଚିରଦିନ ପାଇଁ ଲିଭିଯାଉଛି।

-

ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର................ଏହାର ବାସ୍ତବତାକୁ ଦେଖିବାକୁ ଗଲେ ପ୍ରଥମେ ଆସେ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଉପହାର ସେହି ଛୋଟିଆ ଶିଶୁ।ଯାହାକୁ ଦେଖିବା କ୍ଷଣି ଅନ୍ତର ଭିତରୁ ଫୁଟି ଆସେ ଏକ ଆନନ୍ଦର ଲହରୀ ତଥା ହସଖୁସି। ସେହି ଛୋଟ ଶିଶୁର କ୍ରିୟା, ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ତଥା ନାନା ପ୍ରକାରର ରକମ ଦେଖି ଅଜାଆଈଙ୍କର ଶେଷ ସମୟ ଖୁସିରେ ବିତିଥାଏ। ଅନ୍ୟପଟେ ଦେଖିବାକୁ ଗଲେ ଆଜିକାଲିର ବଡ଼ ବଡ଼ ସହରର କୋଠାବାଡ଼ି ସହିତ ଯଦି ଏକ ଚାଳଛପର ଘରକୁ ତୁଳନାରେ ଆଣିବା ତେବେ ହୁଏତ;ସମସ୍ତ ପ୍ରକାରର ବ୍ୟବସ୍ଥା ଥାଇପାରେ ସେହି ସମ୍ଭ୍ରାନ୍ତ ଶ୍ରେଣୀର ଗୃହରେ କିନ୍ତୁ ମୁଣ୍ଡର ଝାଳକୁ ତୁଣ୍ଡରେ ମାରି ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଯେଉଁ ଖାଦ୍ୟ ଖାଇ ଏକ ଛୋଟିଆ ଗୃହରେ ବସବାସ କରୁଛି ପ୍ରକୃତରେ ସିଏ ହିଁ ସୁଖୀ। ଆଜି ସହର ମାନଙ୍କର ବାୟୁମଣ୍ଡଳ ଏତେ ମାତ୍ରାରେ ପ୍ରଦୂଷିତ ହୋଇଗଲାଣି ଯେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ଲୋକମାନେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଦେଖିପାରୁ ନାହାନ୍ତି। ସମ୍ଭ୍ରାନ୍ତ ଶ୍ରେଣୀର ସେହି ଲୋକମାନେ ନାନାପ୍ରକାରର ରୋଗରେ ପୀଡ଼ିତ ହୋଇ ଅଳ୍ପ ବୟସେ ଆର ପାରିକୁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି।ଏପଟେ ଗ୍ରାମରେ ଥିବା ବୃଦ୍ଧ ମଧ୍ୟ ବିଲକୁ ଯାଇ ଫସଲ ଉତ୍ପାଦନ କରିପାରୁଛି। ଜୀବନର ବାସ୍ତବତା ପ୍ରତି ଦୃଷ୍ଟି ନିକ୍ଷେପ ଏ ମିଥ୍ୟା ଦୁନିଆଁରେ ଅନେକଙ୍କ ମିଥ୍ୟା ପ୍ରୋତ୍ସାହନ ଅପେକ୍ଷା କିଛି ଲୋକଙ୍କ ସତ୍ୟତା ହିଁ ବଞ୍ଚିବାର ମାର୍ଗ ଦେଖାଇଥାଏ। ସେହିପରି ଏହି କ୍ଷଣିକ ମାତ୍ର ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେ କ୍ଷଣିକର ଖୁସି ମଧ୍ୟ ମୂଲ୍ୟବାନ ହୋଇଥାଏ।ତେବେ କହିବାକୁ ଗଲେ ଛୋଟ ଛୋଟ ଜିନିଷ, ହସଖୁସି ହିଁ ମନୁଷ୍ୟର ବଞ୍ଚିରହିବାର କାରଣ ହୋଇଥାଏ।

-

ବସ୍ ଟି ଗଡ଼ିଚାଲିଛି କିନ୍ତୁ ଅସ୍ଥିର ମନଟା ଅଛି ଆଉ କୁଆଡ଼େ।ଅତୀତରେ ବିତିଯାଇଥିବା କେତେ ଯେ କଥା ମନେ ପଡୁଛି। ଅଶ୍ରୁ ଧାରଧାର ହୋଇ ଗଡ଼ି ଯାଉଥିବା ସତ୍ୱେ ମଧ୍ୟ ତାହା ପୋଛିବା ପାଇଁ ହାତ ଯାଉନାହିଁ। ମନଟା ଏତେ ହତାଶ ହୋଇ ଭାଙ୍ଗିପଡ଼ିଛି ଯେ ବସ୍ ର ହର୍ଣ୍ଣ ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟ କାନରେ ଶୁଭାଯାଉନଥିଲା। ଏଡ଼େ ବଡ଼ ସମାଜ, ଏତେ ଗୁଡ଼ିଏ ଲୋକ, ପରିବାର, ବନ୍ଧୁବାନ୍ଧବ ଥାଇ ମଧ୍ୟ କାହିଁକି ଲାଗୁଛି ସତେ ମୁଁ ଏକା।ଲାଗୁଛି ଯେପରି ନିଜ ଲୋକ ହିଁ ନିଜର ନୁହେଁ। ସତେ କି ମଣିଷ ଚି଼ହ୍ନିବାରେ ମୋର ଭୁଲ୍ ହୋଇଯାଇଛି। ଏଇ ସ୍ୱାର୍ଥପର ଦୁନିଆଁରେ ଆଜି ବଞ୍ଚିବା କଷ୍ଟକର ମନେ ହେଉଛି।ଏତେ କଥା ଚିନ୍ତା କରୁକରୁ ବସ୍ ଟି ଆସି ପହଞ୍ଚିଲା ମହାନଦୀ କୂଳରେ।ନଦୀର ଜଳରେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ପ୍ରଖର ରଶ୍ମି ପଡ଼ି ଚକ୍ ଚକ୍ ଦେଖାଯାଉଛି। କେତେ ପାହାଡ଼, ପର୍ବତ, ଅତିକ୍ରମ କରି ନଦୀଟି ସ୍ଥିର ଭାବରେ ଆଗକୁ ବଢ଼ିଚାଲିଛି।ଦୁଃଖ ଜର୍ଜରିତ ହୃଦୟଟା ଧୀରେଧୀରେ ଶାନ୍ତ ହୋଇପଡିଛି ଓ ଭାବିବାକୁ ଲାଗିଛି ଜୀବନରେ ହାର ମାନିବା ହେଉଛି ମୂର୍ଖାମି।ଯେତେ ଦୁଃଖକଷ୍ଟ ଝଡ଼ଝଞ୍ଜା ଆସୁ ନା କାହିଁକି ଧେର୍ଯ୍ୟର ସହିତ ଆଗକୁ ବଢିଚାଲିବି.......
-ସମୀକ୍ଷା

-