ମୁଁ ତାକୁ କେବେ କୌଣସି ଉପହାର ଦେଇନାହିଁ – କୌଣସି ବସ୍ତ୍ର, ସୁନା ବା ଅନ୍ୟ କୌଣସି ସାମଗ୍ରୀ ବି ନୁହେଁ। ଲୋକ ମାନେ କହିପାରନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ସ୍ୱାର୍ଥୀ, କାରଣ ମୁଁ ସବୁବେଳେ ତାଠାରୁ ହିଁ ପାଇଛି।

ତଥାପି କେବେ ସେ ବା ଅନ୍ୟ କେହି କହିନାହାନ୍ତି ଯେ, ସେ କେବେ ମୋ ଠାରୁ କିଛି ଆଶା କରିଛି।

ଅନେକ ସମୟ ଆମେ କୌଣସି ସମ୍ପର୍କରେ ସର୍ବୋତ୍ତମ ଆଉ ବହୁତ କିଛି ଦେଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଅଭିଯୋଗ ଶେଷ ହୁଏ ନାହିଁ,
କିନ୍ତୁ ସେ କେବେ ମୋଠାରୁ କିଛି ଚାହିନାହି – ବରଂ ଚାହେନ୍ ମୁଁ ତାଠାରୁ ଭଲ ଜୀବନ ଜିଏ।

ମୁଁ କେବେ କେବେ ତା ଉପରେ ତା ରାଗ ପାଇଁ ରୁଶେ ,
କିନ୍ତୁ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଦିନ ଦେଖିଛି – ସେ କେବେ ମୋତେ ଏକା ଛାଡ଼ିନି।

ମୁଁ ଶାରୀରିକ ବା ମାନସିକ ଭାବେ ଅସୁସ୍ଥ ହେଲେ, ସେ ମଧ୍ୟ ମୋ ପାଇଁ କାନ୍ଦିଛି।
ତା ସ୍ୱତଃସ୍ଫୁର୍ତ୍ତ ଅଶ୍ରୁ, ମୋତେ ଆଲିଙ୍ଗନ କରି ଶୁଆଇବା -ସେ ଦିନ ଗୁଡିକ -ମୁଁ କେବେ ଭୁଲିପାରିବି ନାହିଁ।

ମୁ ଭଲ ରେ ରହେ, ସେହି ଥିଲା ତାର ଏକମାତ୍ର ଲକ୍ଷ୍ୟ, ତେଣୁ ଏଯାଁପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ମୋତେ ଶିଶୁ ଭାବେ । ଏବଂ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ଆଜି ବାପା ଓ ମା’ – ଉଭୟ ଭାବରେ ଦେଖେ।

ଆଜି ଭଉଣୀ ଦିବସ ନୁହେଁ,
କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟମାନେ ମୋ ପାଇଁ ତାଙ୍କ ତ୍ୟାଗ ବିଷୟରେ କହୁଥିବା ଶୁଣି,
ମୋତେ ମନେ ପଡ଼ିଲା – ମୋ ଭଉଣି ର ତ୍ୟାଗ ମୋ ଜୀବନ ସାରାରେ କଣ ରହିଛି...
ତଥାପି ମୁଁ ତାକୁ କେବେ ପ୍ରତିଦାନ ଦେଇପାରିନି…

ଏବଂ ସେ ଆଜି ବି ମୋ ହାତ ଧରିଛି – ଏମିତି ଯେପରିକି ମୁଁ ଏଖଣିଁ ବି ଏକ ଶିଶୁ ।

-

ମୋ ଭଉଣୀ:

ମୁଁ ହଜାର ହାତର ବୁଣା ରେ ତିଆରି,
କିନ୍ତୁ ମୋ ଜୀବନର ଏକ ଅପ୍ରଶଂସିତ ଏବଂ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦରକାରୀ ଲୋକ ର ହାତ ହେଉଛି ମୋ ଭଉଣୀ ର ।

ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ଏହି ସଂସାର ଓ ଏହାର ସର୍ତ୍ତ
ବିଷୟରେ ଅଜ୍ଞାନ ଥିଲି, ସେ ମୋତେ ଶିଖାଇଥିଲା କିପରି ଏହାର ଅଂଶ ହେବି ।
ମୋ ଶିକ୍ଷା ପାଇଁ ମୋ ମା’ ଓ ବାପା ଦୁହିଁ ଭାବରେ ଭୂମିକା ନେଇଥିଲା ।

ତାର ପରିସ୍ଥିତି ବିଷୟ ରେ ନ ଭାବି , ମୋତେ ଯଥା ସମ୍ଭବ ସମସ୍ତ ଭାବରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିଥିଲା ।

ସେ ସବୁ ସମୟରେ ମୋ ପାଖରେ ଥିଲା-ଅପେକ୍ଷା ବିନା, ଶର୍ତ୍ତ ବିନା ।

ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ତାରୁଣ୍ୟରେ ମୋର ଚେହେରା ଆଉ ରୂପରେ କେବେ ଧ୍ୟାନ ଦେଇନଥିଲି, ସେ ତାର ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ କରୁଥିଲା ମୋର ଅସଜ୍ଜିତ କୁନ୍ଚ କୁନ୍ଚ ଚୁଟି କୁ ଠିକ୍ କରିବାକୁ, ଯେଉଁଥିରେ ଏହି ସମାଜ ର ଆଲୋଚନାତ୍ମକ ଲୋକେ ମୋତେ ଗ୍ରହଣ କରିପାରିବେ।

ମୁଁ ଚାକିରି କରୁଥିଲି ଓ ତା ସହିତ ମୋର ବାପାଙ୍କୁ ମନ୍ତିଷ୍କ ଘାତ ହେଇଥିଲା । ଏହି ସମୟରେ ମୁଁ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଚାକିରି ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତି କରୁଥିଲି। ସେ ଆସି ଆମ ସହିତ ରହିବାକୁ ଲାଗିଲା, ଓ ଦିନେ ମୋତେ କହିଲା:

"ଭାବ, ଗୋଟିଏ seat ଅଛି ଯାହା ତୋ ପାଇଁ, ବାକି କେତେ seat ବା competitors ଅଛନ୍ତି – ତାହା ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରନି। ତୁ ତୋ ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ କରୁଛୁ, ନିଜ ସେଇ ଗୋଟେ seat ପାଇଁ।"

ତା କଥା, ପରୀକ୍ଷା ପୂର୍ବରୁ ସେ ତିଆରି କରିଥିବା ଦହି-ଚିନି ଓ ତା ନିଃସ୍ୱାର୍ଥ ସାହାଯ୍ୟ – ମୁଁ ଜୀବନରେ କେବେ ଭୁଲିପାରିବି ନାହିଁ।

-

ନିରସନ୍ଧି ଭଲପାଇବା:
ଏକ କଳ୍ପନାମାତ୍ର….

ବିବାହ:
ସମାଜ ଦ୍ୱାରା ଏକ ଧୋଖା, ଯାହା ଆପଣଙ୍କୁ ଏକ ଶେଷ ନ ଥିବା ଅଧିକାର ହୀନ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଉପାଧି ର କୂଅ ମଧ୍ୟ କୁ ଧକେଇ ଦିଏ….

ସମାଜ:
ଯେଉଁଠାରେ କେବଳ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଲୋକମାନେ ଭଲ ଭାବରେ ବଞ୍ଚିପାରନ୍ତି…

ସମ୍ପର୍କ:
ଯେତେବେଳେ ଆପଣ ନିଜ ପକ୍ଷରୁ କିଛି ଦେବା ବନ୍ଦ କରନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ସମ୍ପର୍କ ଶେଷ ହୋଇଯାଏ…
ଏହା ସଦା ବାସ୍ତବରେ ଶର୍ତ୍ତସହିତ ଓ ପକ୍ଷପାତିପୂର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ…
ମିଛ ଏହାକୁ ସମାପ୍ତ କରିଦିଏ ।

-

ଆମେ ସମସ୍ତେ ଅତୀତକୁ ମହିମାମଣ୍ଡିତ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁ
କିଛି ଅଜ୍ଞତାପୂର୍ଣ୍ଣ ଧାରଣା ସହିତ,
ଯାହା ଆମକୁ ଏକ ଅସ୍ୱୀକୃତିର ଜୀବନ ଦେଇଥାଏ...

ଆମେ ଭାବୁଛୁ ଯେ ଆମ ପାଖରେ ଏକ ବୃହତ୍ ମୁକୁଟ୍ ଅଛି
ହୀରାରେ ଶୋଭିତ, ଏବଂ ଆମେ ନିଜକୁ ରାଜା ବା ରାଣୀ ବୋଲି ଘୋଷଣା କରୁ...

କିନ୍ତୁ ଆମେ ଭୁଲିଯାଉଛୁ ଯେ ଏହି ଗୌରବ ଅତୀତରେ ଅଛି...
ଆମର ବର୍ତ୍ତମାନ ହେଉଛି କେବଳ ଏକ ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଓ ଅମୂଲ୍ୟାୟିତ ଚେତନା...

ଆମେ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ବୁଝିବାକୁ ସମୟ ନିଅୁ,
ନିଜକୁ ଅନ୍ୟ ଜଣେ ପରି ଦେଖାଉଛୁ,
କେତେକ ବେଳେ ଲୋକମାନେ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କ ପରି ଜୀବନ ଯାପନ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି...

କିନ୍ତୁ ଆତ୍ମପରିଶୋଧନ କରିବାକୁ ଭୁଲିଯାନ୍ତି...

ଆନ୍ତରିକ ପ୍ରତିସ୍ତର ଦୂଷିତ,
ଏହି ଭ୍ରମରେ ବଞ୍ଚିରହିଛି ଯେ ସବୁକିଛି ସ୍ଥାୟୀ...

କିନ୍ତୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ନାଟକର ଏକ ଚିତ୍ରନାଟ୍ୟ ରହିଥାଏ,
ଯାହା ଆରମ୍ଭ ହେଲେ ଶେଷ ହେବା ନିଶ୍ଚିତ,
ଏବଂ ସେହି ଶେଷଟି ହେଉଛି "ସତ୍ୟ"।

ଆନନ୍ଦ ଆମର ଭିତରେ ଅଛି,
କିନ୍ତୁ ତାହା ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ କେବଳ ଏକ ସ୍ପଷ୍ଟ ଓ ସଂଶୋଧିତ ମନ ଦ୍ୱାରା...

-

Part 2 - No one cares how many sleepless nights the woman has spent fighting with her conscience , repressing her self respect and forced to start again normally. Because it is ultimately the woman’s duty to always kill the respect and satisfy someone else’s ego… The self love in this journey is lost in process of feeding a whole family’s ego as if the woman is not someone’s daughter. She is not having her body , mind or soul. She is expected to behave in the same way she was behaving for a long time. And she is entitled as the “trouble maker”. Her safety is compromised. Her issues are just trouble making thoughts in that family. There they clearly differentiate between their own children and someone else’s daughter. That time the self love or attachment departs from the woman’s soul. Words and phrases are used to make someone feel how degraded she is, later stating it was the anger who was eliciting those words. With a shredded soul and ripped health she needs to act normal. Ah! This misogynistic society, where women play a vital to perpetuate the misogynistic thought and the woman’s safety is compromised in the process of safeguarding the male’s life, ego and family.

-

Part 1- In a multifaceted thinking most of the Indian families put their expectations only on the shoulders of the females- When you are a daughter you are instructed do things like this and that, wear clothes in a certain way, behave in a certain way. Same after marriage they are instructed that one of the person in an argument should stay silent. And they decide by them selves that it should be the woman who needs to be silent. The obsession with male child is so prevalent that most of the parents support males even if they are wrong. And this fosters the abnormal behaviour in males during their growth age and at the same time in their adult hood they are adamant to change the pattern which is created by the family in their developmental stages. Even if she looses her mental peace or soul in this journey, and she starts loosing the regular homeostasis, the sole responsibility is placed on the woman’s shoulders that she should have controlled everything.

-

ଶାନ୍ତି ଖୋଜିବାର ଅଧିକାର ଜଦି କିଏ ତୁମଠୁ ଛଡାଇ ନିଏ ତେ ବେ ସେଦିନ ଜାଣିବ ତୁମେ ପରାଧିନ.

-

Unconditional love:

A myth….

Marriage:

A deception by the society to push u in to a never ending well…

Society:

Where only those who have power can live well…

Relationships:

Ends when you stop giving something from your side … It is always purely conditional and biased….

-

ସତ ମିଛ ର ଲୁଚକାଳି ରେ ହାରି ଗଲି
ହେଲେ କାହାଠୁ ହାରିଲି ଜଣା ନାହିଁ...!

ସତ କି ମିଛ...? କିଏ ଏଇ ଲୁଚକାଳି ରେ ଜିତି ମତେ ଅଟହାସ୍ୟ କଲା,
ସେଟା ବି ବୁଝି ପାରିଲିନି.

ବାସ ନିଜ ଅସ୍ତିତ୍ବ ଆଉ ନିଜ ସତ କୁ ଛାତିରେ କୁଣ୍ଢେଇ ରଖି
ଏଇ ଅବସ୍ତାବ ଦୁନିଆ ରେ ନିଜେ ବାଛିଥିବା ଏଇ ରଙ୍ଗମଚ ରେ ନିଜର ଭୂମିକା କରିବାକୁ ହବ.

ହେଲେ ଶିଖି ପାରିଲିନି ଯେ ପ୍ରେମ ପାଇଁ କିଛି ଦେବାକୁ ପଡ଼େନି,
ଯୋଉଠି ପ୍ରେମ ଖୋଜିଲି, ସେଠି ସବୁବେଳେ ଆଗ ମୁଁ କଣ ଦେଇ ପାରିବି ସେଟା ଭାବିଲି....

ସେଥି ପାଇଁ ବୋଧେ ସଠିକ ତର୍ଜମା କରି ପାରିଲିନି..
ନିଜକୁ ସୁଯୋଗ ଦେଲିନି ଯେ କଣ ପାଇ ପାରିବି.

ଅବୁଝା ଏଇ ଲୁହ ର ମୂଲ୍ୟ ସେଠି ଖୋଜୁଛି ଯୋଉଠି ଅଲୋଡ଼ା ଅଛି ମୋର ଇଛା ଏବଂ ଏକାଂକ୍ଷା.
ବାସ ଅପେକ୍ଷା ଅଛି ଏଇ ରଙ୍ଗ ମଞ୍ଚ ରେ ସମୟ କେବେ ସରିବ.
ଆଉ ମୁଁ ସତ ମିଛ ର ଲୁଚକାଳି ରୁ ମୁକ୍ତ ହେଇ ଖୋଲା ଆକାଶ ରେ ଉଡି ଯିବି.

ହେଇ ଯିବି ସେଇ ବିହଙ୍ଗ ଯାହାକୁ ନା କାହାଠୁ କିଛି ଆଶା ରହିବ ନା ରହିବ କୋଉ ଜିନିଷ ର ଅପେକ୍ଷା.

ସତରେ ବହୁତ ମାସ ଅପେକ୍ଷା ରେ ବିତେଇ ଏବେ କଲବଲ ଲାଗିଲାଣି.
ଆଉ ଧର୍ଯ୍ୟ ବୋଲି ଶବ୍ଦ ରୁ ଭରସା ଉଠି ଗଲାଣି.

ସତ କି ମିଛ...? କିଏ ଏଇ ଲୁଚକାଳି ରେ ଜିତି ମତେ ଅଟହାସ୍ୟ କଲା,
ସେଟା ବି ବୁଝି ପାରିଲିନି.

-

We all try to glorify the past
With some ignorant ideas which make us live in denial....

We think we have a big crown studded with diamonds proclaiming ourselves kings or queens ....

But we forget that the past glory is still in the past....
What we present is just a vague unevaluated consciousness...

We take time to evaluate people,
We pretend to be someone else,
sometimes some try to live like others…

But forget to introspect...

The inner layer is polluted,
It stays in deception that everything is permanent,

But, every show has its plot,
once it starts it is supposed to end with
one thing called "Truth".

Bliss is within,
But only attained by a lucid and amended mind…

-